အနာထပိဏ္ သေဌးႀကီးဟာ ဗုဒၶဘုရားကို ဖူးေမွ်ာ္ခ်င္တဲ့ စိတ္ေၾကာင့္ ကိုယ္ေရာင္ကိုယ္ဝါေတြ ေတာက္ပလာပါတယ္တဲ့။ ကိုယ္ေရာင္ေၾကာင့္ မနက္မိုးလင္းၿပီထင္ၿပီး ဘုရား႐ွိရာကို သြားတဲ့လမ္းမွာ သခ်ိဳင္းကို ျဖတ္ေတာ့ အပုတ္နံ႕ေၾကာင့္ ညပဲဆိုတဲ့ အသိဝင္လာၿပီး ေနာက္လွည့္ျပန္ဖို႔ လုပ္ပါသတဲ့။ ဒီအခါမွာ နတ္မင္းႀကီးက 'သေဌးႀကီး၊ သင္ေရွ႕ဆက္သြားရင္ သင့္ေျခလွမ္းတိုင္းဟာ ကုေဋ တစ္သန္းမကတန္ပါတယ္။ ေနာက္ျပန္လွည့္ရင္ေတာ့ တစ္ျပားမွ တန္မွာ မဟုတ္ပါဘူး' လို႔ သတိေပး စကားေျပာလိုက္ေတာ့ အနာထပိဏ္သေဌးလဲ ေ႐ွ႕ဆက္သြားၿပီး ေနာက္ဆံုး ဘုရားကို ဖူးေမွ်ာ္ခဲ့ရပါတယ္။
ဒါကေတာ့ မဟာေဗာဓိေစတီေတာ္ကို လိုက္ပို႔႐ွင္းျပတဲ့ ဘုန္းဘုန္းေျပာျပတဲ့ တရားပါ။ ဘုန္းဘုန္းစကားကို နားေထာင္ၿပီး စိတ္ထဲမွာ အင္း ငါတို႔ကေတာ့ ကိုယ္ေရာင္ကိုယ္ဝါေတာ့ မေတာက္ဘူး ဒါေပမယ့္ ကုေဋတစ္သန္းတန္တယ္လို႔ ေတြးမိပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ဂါယာကို ဒုကၡမ်ိဳးစံု ကို ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီးလာရတာပါ။ အိႏၵိယႏုိင္ငံရဲ႕ ႐ံုးပိတ္ရက္ ခရီးသြားရက္ေတြနဲ႔တိုက္ေနလို႔ လက္မွတ္ကို မရမက လိုက္ဝယ္ရတဲ့ ဒုကၡ၊ ေဒလီ-ဂါယာ ရထားက ၅နာရီေတာင္ ေနာက္က်လို႔ ရထားေပၚမွာ လိမ္ပိန္ ေနရတဲ့ ဒုကၡ၊ ဂါယာကေန ေဒလီျပန္ဖို႔ တစ္ညလံုး မအိပ္ဘဲ ည ၂နာရီ ရထားေစာင့္စီးရတဲ့ဒုကၡ။ ဒီဒုကၡေတြေပါင္းလိုက္ရင္ အနာထပိဏ္ သေဌးႀကီး ရဲ႕ ေျခတစ္လွမ္း ကုေဋတစ္သနး္ကို အသာေလးမွီပါတယ္။ ဒီဒုကၡေတြနဲ႔ တန္ေအာင္လဲ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔မွာ မဟာေဗာဓိပင္နဲ႔ သတၱဌာန ၇ ေနရာလံုးကို ဖူးခဲ့ရပါတယ္။
ဗုဒၶဂါယာဟာ ဂါယာၿမိဳ႕ကေန နာရီဝက္ေလာက္ ကားေမာင္းသြားရတဲ့ ေနရာမွာ ႐ွိပါတယ္။ ဂါယာျမန္မာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကေန ၁၀မိနစ္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္သြားရင္ မဟာေဗာဓိေစတီေတာ္ဝန္းထဲကို ေရာက္ပါတယ္။ ေနသဥၺာျမစ္ေရလွ်ံရင္ ေစတီေတာ္ထဲ ေရဝင္မွာစိုးလို႔ ကုန္းေတာ္ကို ေျမဖို႕ထားတဲ့အတြက္ ေစတီေတာ္က ခ်ိဳင့္ဝွမ္းထဲ့မွာ လိုလိုျဖစ္ေနပါတယ္။ ေစတီေတာ္႐ွိရာ ဝန္းတဲကို ဝင္ဝင္ခ်င္း ေလွကား ဒုတိယအဆင့္မွာ အာေသာကမင္းႀကီးရဲ႕ ေက်ာက္တိုက္ကို ေတြ႔ရမွာပါ။ သတၱဌာနထဲက တစ္ေနရာ ျဖစ္တဲ့ ေညာင္ပင္ႀကီး႐ွိခဲ့ရာေနရာပါ။ ခုေတာ့ ေညာင္ပင္ႀကီးေပ်ာက္သြားၿပီး အထိမ္းအမွတ္ေက်ာက္တုိင္ပဲ က်န္ေတာ့ပါတယ္။ မဟာေဗာဓိေစတီေတာ္ဟာ အိႏၵိယႏိုင္ငံအဝွမ္းမွာ႐ွိတဲ့ ပံုစံတူ ေစတီေတြမွာ လက္ရာအေျမာက္ဆံုးလို႔ဆိုပါတယ္။
မိုး႐ြာထားလို႔ အျပင္မွာေအးေပမယ့္ ေစတီေတာ္ထဲမွာေတာ့ ေလလံုၿပီး ေတာ္ေတာ္ပူပါတယ္။ ဒါန႔ဲ လူမ်ားတာေကာ ပူတာေကာ ေရာၿပီး ေစတီထဲမွာ ၾကာၾကာမေနပဲ ထြက္ခဲ့လုိက္တယ္။ ေနာက္ဆံုး သတၱဌာနျဖစ္တဲ့ သရက္ျဖဴပင္ကိုေရာက္ေတာ့ ဘုန္းဘုန္းက ဒီေနရာဟာ တဖုႆနဲ႔ ပါလိက ျမန္မာကုန္သည္ႏွစ္ဦး ဘုရားရွင္ကို ဆြမ္းကပ္ခဲ့တဲ့ ေနရာျဖစ္ေၾကာင္းနဲ႔ ဦးငါးဦးရခဲ့တဲ့ ေနရာျဖစ္ေၾကာင္း႐ွင္းျပပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလဲ ဗဟုသုတႂကြယ္ဝၾကတာဆိုေတာ့ ဦးငါးဦးဆိုတာ ဘာမွန္းမသိၾကဘူး။ ဒီလိုေတာ္တာ။ ဘုန္းဘုန္း႐ွင္းျပမွပဲ ဦးငါးဦး ဆိုတာဟာ ပထမဦးဆံုး ဗုဒၶဘုရား႐ွင္ကို ဖူးခြင့္ရတာ၊ ပထမဦးဆံုး ဆြမ္းကပ္ခြင့္ရတာ၊ ပထမဦးဆံုး သရဏဂံုတည္တာ၊ ပထမဦးဆံုး ဆံေတာ္ခ်ီးျမင့္ျခင္းခံရတာ၊ ပထမဦးဆံုး ေစတီတည္ခြင့္ရတာ(ေ႐ႊတိဂံုေစတီေတာ္) ဆိုတာသိခဲ့ရတယ္။
သိၿပီးမွ ဒါျမန္မာကြလို႔ေတာင္ေအာ္လိုက္ေသးတယ္။ ဟဲဟဲ။
ဘုရားဝန္းထဲက ထြက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေတာင္ မိုးခ်ဳပ္ေနၿပီ။ ဒါနဲ႔ ေက်ာင္းျပန္ၿပီး ခဏနား ၉နာရီခြဲေလာက္က်ေတာ့ ဘူတာဆင္းၿပီး ၂နာရီထိ ေဒလီျပန္မယ့္ရထားကို ေစာင့္ရပါတယ္။ ၂နာရီ ရထားကို ၉နာရီ ဘူတာဆင္းရတာကေတာ့ ဒျမတိုက္မွာ စိုးလို႔ပါ။ ဂါယာ႐ွိတဲ့ ဘီဟာက ဒျမအလြန္တိုက္ဆိုတာေၾကာင့္ပါ။ အိပ္ေပ်ာ္မသြားေအာင္လို႔ ကမာၻအတင္း သတင္းအစံုအလင္မွာ လုပ္ၿပီး ပူရီ-နယူးေဒလီ အိတ္ဇ္ပရက္စ္ကို ေစာင့္ၾကပါတယ္။ အိႏၵိယရထားေတြက ရထားထြက္ခ်ိန္မွန္ၿပီး ရထားဝင္ခ်ိန္မတိက်တဲ့ ရထားေတြဆိုေတာ့ ေဒလီကို ည၇နာရီမွာ ဆိုက္ပါတယ္။ တကယ္ဆို ၅ခြဲဆိုက္ရမွာပါ။ ဂါယာအသြားတုန္းကလဲ မနက္ ၉နာရီဆိုက္ရမွာကို ညေန ၃နာရီမွဆိုက္လို႔ ေကာင္းေကာင္း ဒုကၡေရာက္ၿပီးပါၿပီ။ ေတာ္ၿပီ ပိုက္ဆံ႐ွိရင္ ေနာက္တစ္ခါ ေလယာဥ္ပ်ံႀကီး နဲ႔ပဲသြားေတာ့မယ္။
ေနာက္အပတ္ေသာၾကာျပန္မွာမို႔ ေဒလီမွာ ေဈးဝယ္ၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ၉နာရီပါ။ မဟန္ႏိုင္ပဲ ေရခ်ိဳးၿပီးအိပ္လိုက္တာ ေနာက္ေန႔ မနက္ထိ တစ္ခ်ိဳးထဲပါပဲ။
သြားတုန္းကေတာ့ ေဇာကပ္ေနတာေၾကာင့္ ဘာမွ မျဖစ္ေပမယ့္ ခုဒီစာေရးေနတုန္း တစ္ကိုယ္လံုး နာက်င္ကိုက္ခဲေနပါတယ္။ :-(
